يك شعر

لب هايت
پيراهن ديگري شكافته انگشت هاي ام
تا چشم هايت
درياچه نمك گير پاهايم
كتاب خاك خورده
پنجره زير تنم تجزيه
پاهايت
گذاشتم زمان را له شده بر شانه هاي ام
قاب بگيرم
چشم هايم
لبهايم
دست هايم

پاهايم
در رطوبت خانه
. .....نشِست

شعر

پيشاني ات بر صفحه ساييده مي شود
تنم پيراهن زمان را باز مي كند
زن هايي زير تنم موهايشان را به باد مي دهند
زمان از تنم گريخته
و هيچكس در حوالي نفس هايم خانه نكرد
مرد
پيشاني ام را خوابيده
سيگارش را آتش مي زند
من
در خطوط پيشاني ام راه مي رود