شعر
سطری برای نازنین پریا شده بود
خوبم !
شهیدش من شدم لیلی !
حلقه های سیگار سپهر
عنکبوت چشم های ولدی دور تنم می تند
در همان کافه ی مه آلوده در تهران
خاطرت هست ولدی؟!
باز....باز برای نازنین تو
خطوط ارتباطی را هنوزاهنوز شهیدم !
شب گچ سبابه واشاره ات با نگاهمان رنگ می زدی
در صبح سپید تخته پارسی
فرنگیس گیس هایش را راه راه
به طناب تاب بازی هایم آویخته
قایم باشک دامنم می شود هنوز
پرچیت وچین ولاله عباسی
لِی لِی ....می کنی سارا بر طنابا هنوزاهنوز
نوربانور می گفت )
!) مرغ یه پا داره
گرگ ومیش تخته هایی
بر گچ پاهایم لیلی
لِی لِی می کردی خوبم !
هی نیم صورتم
توی آسفالت
برشت بود
تا صحنه را تاب بیاورم
در شب کافه ای در ونک
شهید نظام تو شوم
سرباز وطنم بودم ! / شَطُّ العرب گونه ات لیلی
لِی لِی لِی ...لیلی !
تا پرچم تارا بر سپهرا برافراشتی خوبم !
معاف شدی از لِی لِی کنانم سارا !
خواجه نمی دانست
فرنگیس نوربانور من بود ولدی !
چراغ ساحل کارون پاشیده از اروند بر پنجره های فارسی
ببین هنوز دردهایم را کباب می کنم
بر ذغال این سطر
صبحی تحقیق پارسی به ریل های قطار می کشی
ماه بر شب گیس های بافته نوربانور لیلی !
لیلی ! لیلی !...
لِی لِی کن با گچ سیاهت بر تخته پاره های سنگ
آهوی گونه ات رمیده
آی لِی لِی لیلی !
دامنت را به باد دادم سارا نشانی ات را فرنگیس راه راه کند
راهی ت از لای پاهایم خون می چکد بر طنابا لیلی !
هزار راهت هزار پای شعر در تنم سر درآوردند خواجه !
جمهور تویی !
سنگی لیلی های سرباز دامنم
شلیک گونه های ولدی
بر تخته پاره های صبح پارسی
آهو می شوی برقصم لیلی !
سه پرنده تا مرگ مانده بود
کافه را تارعنکبوت از پر پوشانده ولدی !
وشبانه هنوزاهنوز پریای نازنینت شهید می شود ! بر تاب...
با لِی لِی دامن نوه ی نوربانور
نه گیس فر بی بی را برعکس ببافی !
لِی لِی لِی....لیلی !
نازی آباد جنگ آورده ام پدر مسیح ات پسر خوبی بود صلیبش را مریم کشید مادرم
مادر منم !
دیوانه ای شبانه با دیوار معاشقه می کند سایه ای پشت به دیوار رو به دیوار زیر دیوار گنج می آوردم برایت
صلح تنم را کبوتر از پشت بام چیده بود
پدر این منم سایه نازی آباد کامیون ها محاصره اش شده اند
شب را با پاکتی سیگار به آتش می کشم
تا خاکستر صبح اذان می پاشد به کعبه ات بچسبی ! بچسب ! کعبه پسرت تن هایی بلورین پشت دیوار صدایش می زنند
پیشانی ات را بوسیدم مادر بهشت را زیر پایم بکارند
خَش خاشِ باتوم وُ گلوله زیر پاهایم جوشید
سارا زنی ست بیمارستان روانی اهواز به تعشیَتَم می برندَش مریم ام
از قربانی خیابان های بی سقف هنوز می ترسم پدر
میدان ونک محاصره ام کرده با باتوم
دست هایم گلوله می شکافت وُ معاشقه انگشتانم سایه مردی ست چار راه جمهوری را روانی می شوم
خیابان هم تیمارستان خوبی ست پسرم
پنج سالگی ام را هنوز می ترسم پدرم
شعرهایی به لهجه من نیستند من نیستند
دست هایی دامنم را پایین می کشد زیر کارون زاینده رود بخشکد
به خودم پناه می برم پدرم
مردهایی با تفنگ هاشان خوابیده ام
هنوز توی شقیقه ام شلیک می کنند !
مادرم پیر می شود
من زخم می زنم به تنم هنوزم پدرم !
تو هم گلوله خوبی بودی از شقیقه ام گذشتی پدرم
بدرقه ام می کردی با پاهای بلندت تیمارستان اهوازَم من یاد گرفتم به زبان خودم حرف بزنم
به تنم خودم معاشقه کنم
به لهجه خودم عاشق شوم
ازان خیابان پناهم بود
پسر خوبی برایت بودم پدرم
صخره های کردستان را به صحنه می آوردم
تا مَشَدی علی زیر خاک تند تند نفس بکشد
در چار راه جمهوری تکه تکه شدم در اندام یک مرد دو مرد سه مرد......مردم
پنج سالگی را مچاله شدم لای انگشت هایی برتنم معاشقه می کردند هنوزم
جلو عقب عقب جلو جلو عقب........خط مقدم پناه بود وُ سایه ات رو شانه ات مدالش می کردند پدرم
شهید خط آخرش شدم پسرم
به نام پدر
به نام روح القدس
با خیابانی هنوز معاشقه ام می کند
سفره ام را ازخیابان پهن کرده ام
به خودم پناه می برم مادرم
فرو.....تو تیزی ته سیگارهایی با پوست تنم معاشقه می کنند هنوزم
کمربند های تو هم آدم بودند پدرم
به طواف کعبه ات برو
من طواف معشوقه های خیابانی ام !
دست از شانه ام بگیر
می افتی
دالان شعر تاریک است
خیابان هم تنم را به شطُّ العرب می کشد
و آبادان تا نازی آباد راهی نیست خودم هم که پدرم بودی !
آذر 1388 _ بندر ماه شهر