از خونی
که خشک شده توی گلویم
بنویسم یا با دستی
که سینه ام را
شخم زده ای
روی هر حرف عشق
تف بپاشم و
نفرت ات را درو کنم و
دسته دسته
با دیوارها و اخم ها و بازوی شکسته ات
دور کمرم سیگاربکشم
با خودم جویده حرف بزنم
همه عشق و نفرت ام را
در گوشی همراه ام
به استیصال بکشی
زنی
که به هرکجایش
که فکر می کنی ، درد است
درد است ، که شکافته
مرزهای دلش را و
سنگسار می شود

قرص ها را
همه تف کرده ام
حالا بپاش ام ، اگر می توانی
از لبی ، که گزیده ام
از رگی که بریده ای
بر سینه ام
تمام روز می خوابم و
شب از حنجره ام
جیغ پاشیده
بخند
بر نبض هایی
که بریده ای ، از زندگی

با هر رگ خوابم
پاشیده می شوی از هم
و باز ، دشت های سینه ام را
چه فراخ ، شخم می زدی
با دست های زندانی ات !

عاشقت شدم
مثل تمام لحظه هایی
که ذرات تنم را
می شکافتم و
نمی توانستم ، بسرایمت

عاشقت شدم
مثل بوسه ای اجباری
که بر گردن ام
می زدی و
بر کرانه ی پهلوهای ام
موج دوست داشتن ات
صخره های دلم را
از هم شکافته

مثل همه زن هایی
که زندگی می کنند ، تا نمیرند
دوستت نداشتم

مثل همه زن هایی
که رهایت می کنند
تا عاشق بمانند و
بمیرند و زندگی کنند

مردی
که گهواره ی کودکی ام را
از نیل ، نگرفت
در ذرات تنم
ماه نابالغی ست
که با بسترم
همخوابه می شود و

سپیده دم
جنینی سرخ فام
از سرانگشتانم
زاییده .

دلم را خوش کرده ام
به فردایی
که می آید و
در بوسه هایش
ذوب می شود
هر چه از امروز
تهی ست

دلم را می تکانم و
لحظه ها را
آب می بَرد

دلم را بتکان !
در این میان
بارانی که نخواهد زد
تنها دل خوشی ام را
شخم می زند

لب هایت
بر بنفشه لب هایم
که می شکفد

می بوسی ام
و هزاره تمدن
در چرخ های آسیاب
شوش را
به آغوش می کشد .

پدر که از خانه بیرون ام کرد
هیچ نفهمیدم
موهایم
به پای کلماتی
سپید می شوند
که هیچ عاشقم نبوده اند
به پای مردانی
که کلمه – کلمه
از زنانگی ام
عبور می کردند

مثل بوسه هایی
که در بغض های گلویم
پیر شدند
هنوز در خواب هایم
راه می روند
حرف می زنند
کلماتی
که قربانی انگشت های منند
.

دارم با رگ دستم
روی تخت نعش کش می شوم
با پای راستم
که بعد خوابیدن با تو
خیابان از اتومبیل بیرون می شد
با پای چپم
سنگین طبل می زنم
باز دارم ترکش از لای انگشت هایم
بیرون می کشم
مغزم
کاسه سربی
که با صفحه کاغذ
همخوابگی نمی کند
من ازجنگ
با واژه ای
که مغزم را به سمباده
کشیده
کشیده شدم به شعر
راه نابلد کورکورانه !
با عصای یک دست
دست شدم
دست به دامن بوسه ای
که از رد گوشم / سوراخ سوراخ
گذشته
از جنون بودن ات
برگشته ام
لحظه
در دهانم / که قفل شده ام
درش قفل شده ام
کور شده

دارم با انگشت هایم
زندگی روی تنم می کشم
میم مرگ بر پوستت کشیدم
رگ دستم بریده با شعر
شیره ی نارس کلمه
تلخ در دهانم
به حجم خون

دارم از صورتم عبور می کنم
از طناب مغزم
کلمه به چوبه ی انگشت می کشی
تا به رگ ام باز ببازم
مچاله تر از کاغذ شده ام
پای چپم
طبل خالی
که از درزهای تنم
تابوت می کشی
بکش !
نفس هات را بروش !
بکش !
که زاییده شدی
در کلمه
کودکی دنبال رگ هایت می کشی
و شعر
تمامت نمی کند .