يك شعر

خلسه اي از تنم بيرون زده
به متن تاريخ بر مي گردم
هاي هاي ام با مشت هاي گره بسته به تخت نشان ام مي دهند
فوران آتش از ساق ران هاي ام
حفره اي ست مرا فرو مي بلعد
اتاق تنهاتر از آن است شب هاي ام را با سايه هايش هم خوابگي كنم
رو به آينه گل بوته هاي اشك
از ساليان عتيق مي كارم
پشت به در بستگي هاي تنم
از لزج پوستم كش مي روم
واقعيت محض از عبور يك صوت در شانه هاي ام لرزان است
از سايه ي گيسوي ام بافته مي شوم
توري ست از سر خواب هاي ام مي پرد
تنم را در تبسم اين درد جا گذاشته ام
پيشاني ام را بر خطوط مدور تنت هر صبح و شام
كشش طاقچه زير آوار رفت
كشش تار تار موهاي ام به سپيدي ساليان به هم بافته ي تاريخ
از جغرافياي تنم مي گذرد
از درزها ي پنجره پس مي گيرم
حرف هاي ام را
در آسمان شكفته ي چشم هاي ات مي كارم
اين پيانو كليد هايش از صوت تنت بلندتر است
تا من به انگشت هاي ات قيام كنم
پاهاي ات را لابه لاي كليد ها در خيابان با كشش ران هاي ات مي پيچم

خلسه هاي ام را كليد به كليد پشت درهاي اين اتاق بسته بودم
من از شيره ي تاريخ مي چكم
!ران هاي ام از قيام علف بر دهان بزي ات

و اين سونات تا آن سونات
! نخ به نخ از تار موهاي ام تا آتش اين سيگار بر لبانم

گدازان تر است
! معشوق خاكي ام
پلاك زمين را مين به مين از چشم هاي من بگير
من در زمستان باغچه ي خانه ام
از سوز پرهاي يك پروانه بر دست هاي ام
. مي ميرم

اسفند 1388

يك شعر

پرتقالي را پوست مي كنم
مي پوسم زمان را كه پوست تنم را پوست كنده

پرتقالي را شرحه شرحه مي كنم
زمان پوستم را شرحه مي كند
پوستم زمان را پس پنجره
آسمان را ميان دست هاي شرحه ام نشانده

زمان پوست مي كند لاي انگشتانم
پوست مي اندازد پنجره
شب را بر پوسته زمينْ چشم هاي ات

رنج مي كشد زمان زير پوستم
تا طعم پرتقال را بجوي
زمين شرحه پاهايم شده

زمان پوست زمين را مي كند
پوستم زمان را
انگشت هايم زير پوسته چشم هاي ات
تكه هاي درد پوست مي كند
مي افتد
پوستم

رو پوسته هر سطر

بهمن 1388