سطری برای نازنین پریا شده بود

خوبم !

شهیدش من شدم لیلی !

حلقه های سیگار سپهر

عنکبوت چشم های ولدی دور تنم می تند

در همان کافه ی مه آلوده در تهران

خاطرت هست ولدی؟!

باز....باز برای نازنین تو

خطوط ارتباطی را هنوزاهنوز شهیدم !

شب گچ سبابه واشاره ات با نگاهمان رنگ می زدی

در صبح سپید تخته پارسی

فرنگیس گیس هایش را راه راه

به طناب تاب بازی هایم آویخته

قایم باشک دامنم می شود هنوز

پرچیت وچین ولاله عباسی

لِی لِی ....می کنی سارا بر طنابا هنوزاهنوز

نوربانور می گفت )

!) مرغ یه پا داره

گرگ ومیش تخته هایی

بر گچ پاهایم لیلی

لِی لِی می کردی خوبم !

هی نیم صورتم

توی آسفالت

برشت بود

تا صحنه را تاب بیاورم

در شب کافه ای در ونک

شهید نظام تو شوم

سرباز وطنم بودم ! / شَطُّ العرب گونه ات لیلی

لِی لِی لِی ...لیلی !

تا پرچم تارا بر سپهرا برافراشتی خوبم !

معاف شدی از لِی لِی کنانم سارا !

خواجه نمی دانست

فرنگیس نوربانور من بود ولدی !

چراغ ساحل کارون پاشیده از اروند بر پنجره های فارسی

ببین هنوز دردهایم را کباب می کنم

بر ذغال این سطر

صبحی تحقیق پارسی به ریل های قطار می کشی

ماه بر شب گیس های بافته نوربانور لیلی !

لیلی ! لیلی !...

لِی لِی کن با گچ سیاهت بر تخته پاره های سنگ

آهوی گونه ات رمیده

آی لِی لِی لیلی !

دامنت را به باد دادم سارا نشانی ات را فرنگیس راه راه کند

راهی ت از لای پاهایم خون می چکد بر طنابا لیلی !

هزار راهت هزار پای شعر در تنم سر درآوردند خواجه !

جمهور تویی !

سنگی لیلی های سرباز دامنم

شلیک گونه های ولدی

بر تخته پاره های صبح پارسی

آهو می شوی برقصم لیلی !

سه پرنده تا مرگ مانده بود

کافه را تارعنکبوت از پر پوشانده ولدی !

وشبانه هنوزاهنوز پریای نازنینت شهید می شود ! بر تاب...

با لِی لِی دامن نوه ی نوربانور

نه گیس فر بی بی را برعکس ببافی !

لِی لِی لِی....لیلی !